دولت ترامپ از زمان ورود به کاخ سفید شهروندان ایران را از ورود به آمریکا منع کرده، به مشارکت آمریکا در برجام پایان داده، چندین دور تحریم علیه ایران اعمال کرده، در اقدامی غیرمعمول سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را در فهرست سازمان‌های اصطلاحاً «تروریستی» قرار داده و گفته که قصد دارد صادرات نفت ایران را به صفر برساند.

بیشتر بخوانید:

معجزه دولت روحانی؛ رؤسای سیا بی‌اعتبار شدند! + دانلود سند

ترامپ از ایران کمک خواسته است

تمام این اقدامات اما، هنگامی که در چارچوبی گسترده‌تر و از دریچه تاریخ نگریسته شوند این واقعیت را آشکار می‌کنند که دولت ترامپ نه از لحاظ اصل خصومت‌ورزی علیه ایران تفاوتی با پیشینیانش دارد و نه از لحاظ شدت اعمال آن؛ بر خلاف برخی تصورات، شخص ترامپ و دولت او اتفاقاً ویژگی‌هایی دارد که موجب می‌شود او در اعمال فشار بر ایران، ضعیف‌تر و شکننده‌تر از روسای جمهور قبلی عمل کند.

شاید از منظر عموم، رویکرد «باراک اوباما»، رئیس‌جمهور سابق آمریکا و سیاستمداران حزب دموکرات در متقابل‌ترین کران نسبت به رویکرد ترامپ قرار می‌گیرد. نگاهی عمیق‌تر و دقیق‌تر اما نشان می‌دهد اوباما و جریان همسو با او فقط در اینکه از کدام روش می‌توان به اهدفی نظیر براندازی نظام جمهوری اسلامی، تغییر ماهیت آن و یا تحدید مولفه‌های قدرت جمهوری اسلامی دست یافت با دولت ترامپ اختلاف دارند نه در اصل آنها.

سیاست‌های خصمانه دولت اوباما علیه ایران هم به شکل موثرتری نسبت به دولت فعلی آمریکا اجرا می‌شد و هم اثرگذارتر بود. به عنوان نمونه، بخش زیادی از تحریم‌های یکجانبه‌ای که ترامپ امروز فقط به احیای مجدد آنها افتخار می‌کند، همان تحریم‌هایی هستند که دولت اوباما معمار آن بود.

درباره تحریم‌های چند جانبه نیز قطعنامه ۱۹۲۹ شورای امنیت که سال ۲۰۱۰ به تصویب رسید و اساسی‌ترین تحریم‌های بین‌المللی علیه ایران را شامل می‌شد نتیجه قابلیت اجماع‌سازی دولت اوباما در جهان علیه ایران بود. این قطعنامه شدیدترین فشارها بر ایران را در ۴ حوزه توسعه بخش انرژی، جلوگیری از دسترسی ایران به منابع مالی برای توسعه برنامه‌های موشکی و هسته‌ای، ایجاد یک نظام بازرسی از کشتی‌ها و محموله‌های هوایی ایران و همچنین به وجود آوردن یک سیستم یکپارچه برای اعلام نقض تحریم‌های بین المللی وارد کرد.

اوباما همچنین در سال ۲۰۱۰ قانونی به نام «سیسادا» را امضا کرد که علاوه بر هدف قرار دادن بخش انرژی ایران، آرایش تحریم‌های آمریکا علیه ایران را به کل تغییر داد و سیطره آمریکا بر مبادلات مالی دنیا را به عنوان اهرم فشار علیه تجارت با ایران به کار گرفت.

بنابراین می‌توان استدلال کرد تأکید دولت ترامپ بر سیاست تحریم چیزی جز دنباله‌روی از همان مشی دولت اوباما نیست، البته با سه تفاوت عمده که شکست سیاست او را رقم خواهد زد.

اولاً دولت ترامپ بر خلاف دولت اوباما فاقد این درک است که نظام تحریم‌ها زمان مصرف دارند و استفاده مفرط از آنها یا کش‌دار کردن زمان استفاده از آنها فروپاشی آنها را به همراه خواهد داشت. خود اوباما یا مقام‌های دولت او در جلسات استماع کنگره بر اساس همین درک در پاسخ به منتقدینی که می‌گفتند چرا در بحبوحه فشار تحریم‌ها روی ایران وارد مذاکرات شده، تصریح می‌کردند که تحریم‌ها در صورت ادامه‌دار شدن کارآیی‌شان را از دست می‌دهند و لازم است در زمانی از آنها به عنوان برگ چانه‌زنی استفاده شود که اثرگذار هستند.

دولت اوباما از طرف دیگر بر اساس همین درک، اِعمال تحریم را به یک هدف مشخص، خاص و نسبتاً واقعی یعنی آوردن ایران به میز مذاکرات گره زده بود و شرط رفع تحریم‌ها را مشخص کرده بود. معماران آمریکایی تحریم‌ها، از جمله «ریچارد نفیو» همواره تأکید می‌کنند تحریم‌ها بایستی صرفاً برای تغییر رفتار طرف مقابل در نظر گرفته شوند و حتماً اهداف مشخص برای رفع شدن داشته باشند، وگرنه دچار فرسایش شده و کارآمد نخواهند بود. دولت ترامپ در حال حاضر، سیاست بی‌هدف «تحریم برای تحریم» در پیش گرفته که اگر هم در دوره‌ای اثرگذار باشد در ادامه در حکم سنگی برای نزدن نخواهد بود.

دوماً، دولت ترامپ در شرایطی از تحریم‌ها استفاده می‌کند که نتوانسته اجماع جهانی علیه ایران ایجاد کند. طبق یک قاعده بسیار ساده، بسیاری از کشورها حتی اگر شرکت‌هایشان مجبور به تبعیت از قوانین موسوم به «تحریم‌های ثانویه» آمریکا شوند از لحاظ هویتی حس خوبی نسبت به این ندارند که کشوری از سلطه‌اش بر بازارهای مالی برای زورگویی به آنها و وادار کردن آنها به همسو شدن با او استفاده کند. از همین روست که تحریم‌های یکجانبه آمریکا را چین، «دست‌درازی به قملرو قضایی» (Long-arm jurisdiction) و کشورهای اروپایی «صلاحیت فراسرزمینی» (Extraterritorial jurisdiction) توصیف کرده و عزمشان را برای یافتن راهکارهایی برای مقابله با آن اعلام کرده‌اند.

سوماً، نکته‌ای که دولت اوباما به حسب تجربه به آن دست یافت، اما دولت ترامپ به آن بی‌توجه است اصرار به آزمودن آزموده‌ها دارد، فرهنگ مقاومت ایران در برابر تحریم‌ها است. مقام‌های دولت اوباما از جمله «جان کری»، وزیر خارجه سابق آمریکا، «وندی شرمن»، سرپرست هیئت مذاکره‌کننده آمریکا و «ویلیام برنز»، قائم مقام سابق وزارت خارجه آمریکا بعد از آنکه مشاهده کردند تشدید تحریم‌ها نه تنها به تسلیم ایران منجر نشد، بلکه شکوفاترین دوران پیشرفت هسته‌ای ایران را رقم زد بارها به ترامپ هشدار داده‌اند که او فرهنگ مقاومت ایران را درک نمی‌کند.

به عنوان نمونه، «وندی شرمن»، زمانی که ترامپ مدام می‌کرد تحریم‌ها علیه ایران را تشدید می‌کند گفت: «چیزی که او (ترامپ) نمی‌فهمد این است که ایران دارای فرهنگ مقاومتی است که کوتاه آمدن مقابل چنین تهدیدهای علنی را با تسلیم شدن برابر می‌داند؛ لذا آن‌ها (ایرانی ها) هرگز تسلیم نمی‌شوند.»

اگر رویکرد ترامپ دست‌کم در ظاهر متفاوت از اوباما به نظر می‌رسد، از هر لحاظ تمامی خصائص سیاست‌هایی را که نئوکان‌های آمریکایی در دولت «جورج دبلیو بوش» پیگیری می‌کردند، در بر دارد. جالب آنکه، ترامپ یکی از تندروترین اعضای همان دولت یعنی «جان بولتون» را هم به کاخ سفید آورده است.

دولت بوش، مجموعه‌ای از اقدامات جنگ نرم و اقدامات سخت برای ناآرام کردن ایران را در دستور کار قرار داده بود. در دولت بوش، «دیک چنی»، معاون وقت رئیس‌جمهور و «دونالد رامسفلد»، وزیر دفاع وقت حامی درگیری نظامی با ایران بودند و «کاندولیزا رایس» وزیر خارجه وقت از راهکارهای جنگ نرم برای براندازی در ایران حمایت می‌کرد.

دولت بوش به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای راه‌اندازی براندازی نرم در ایران، برنامه‌ای با اسم مستعار «پیشبرد دموکراسی» راه‌اندازی کرد. هدف این برنامه چنانکه بعداً رسانه‌های آمریکایی گزارش کردند «تغییر حکومت از درون» یا همان براندازی نرم بود. کنگره آمریکا بین سال‌های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ بیش از ۴۰۰ میلیون دلار برای پیشبرد این طرح اختصاص داد.

دولت بوش، علاوه بر این، در سال‌های پایانی‌اش در سال ۲۰۰۸ یک برنامه بسیار تحریک‌آمیز برای بهره‌گیری از اختلافات قومی-مذهبی و ایجاد اغتشاش در ایران راه‌اندازی کرده و ۴۰۰ میلیون دلار هم برای آن در نظر گرفته بود. این عملیات مخفیانه، علاوه بر تحریک اقلیت‌ها در نقاط مرزی به شورش، جمع‌آوری اطلاعات درباره برنامه هسته‌ای ایران و پرونده‌سازی بر سر آن را هم در بر می‌گرفت.

این دولت بعد از پیگیری تمامی این راهکارهای تهاجمی، سرانجام چاره‌ای جز پذیرش واقعیت‌ها و کنار آمدن با غنی‌سازی توسط ایران نیافت. این چیزی است که «جان کری»، وزیر خارجه سابق آمریکا در کتاب خاطراتش که اخیراً منتشر شد این موضوع را فاش کرده است.

کری می‌نویسد: «موضع آمریکا برای مدت طولانی این بود که هرگونه غنی سازی هرچند هم غنی‌سازی خیلی محدود مانعی بر سر راه توافق است؛ اما شریکان ما در گروه ۱+۵ به صورت متفق‌القول این را موضع کنار گذاشته و تصمیم گرفتند به طور خاص به ایران چیزی که دیگر کشورها داشتند انجام می‌دادند، داده شود. از نظر آنها (شرکای آمریکا در ۱+۵) باید درباره غنی سازی در آینده صحبت شود تا ایرانی‌ها مذاکرات را جدی بگیرند. من همچنین از گفت‌وگوهای خصوصی‌ام فهمیدم که به رغم موضع علنی دولت بوش، این دولت در خفا و به صورت خصوصی موافق ایده (غنی سازی ایران) بود هر چند آنها هرگز درباره اینکه ساختار یا سطوح (غنی سازی) چگونه باشد، به جمع‌بندی و نتیجه نرسیدند».

آنطور که جان کری و همچنین ویلیام برنز در کتاب «کانال پشت‌پرده» نوشته‌اند بوش در اواخر دوره ریاست‌جمهوری‌اش مجبور شد شکست را بپذیرد و سیاست‌هایش را کاملاً تغییر دهد، اما به نظر می‌رسد برای ترامپ چندان نیازی به طی این مدت طولانی نیست. از هم‌اکنون بارقه‌های روشنی از شکست سیاست‌های اصلی ترامپ پدیدار شده است. در حالی که ترامپ تصور می‌کرد توانسته کره‌شمالی را با مذاکره مهار کند اما ادبیات سران دو کشور و بویژه اظهار خسارت مسئولان کره‌شمالی از مذاکره با آمریکا نشان می‌دهد که این سیاست ترامپ در حال سیر نزولی و رو به شکست است. آزمایشات اخیر موشکی کره‌شمالی این گمانه را تقویت می‌کند.

ونزوئلا یکی دیگر از نقاط هدف کلیدی ترامپ نیز این روزها شرایطی را تجربه می‌کند که ۱۸۰ درجه مخالف آن پیش‌بینی و سیاستی است که ترامپ و دولتش برای این کشور در نظر گرفته بودند. گفته می‌شود بولتون مشاور امنیت ملی ترامپ به او گفته بود که اگر یک ضرب‌الاجل سه هفته تعیین کند، کار ونزوئلا تمام و گوایدو به عنوان رئیس جمهور کودتا در این کشور تثبیت خواهد شد؛ ترامپ چنین کاری کرد و حتی شمار مهمی از کشورهای جهان با فشار آمریکا گوایدو را به رسمیت شناختند، اما با گذشت هفته‌ها از این ماجرا، کار در ونزوئلا به ضرر ترامپ و گوایدو و به سود مادورو در حال چرخش است. در آخرین فراخوان دو گروه که نشانه‌ای از عرض اندام اجتماعی داشت، نسبت طرفداران مادورو در خیابان به طرفداران گوایدو نزدیک به ۳۰ به یک بود (۱۰۰ هزار نفر در برابر حدوداً ۳ هزار نفر).

همچنین جنگ تجاری میان آمریکا و چین نیز به زمانه‌ی حساسی رسیده است و آمریکا برای مهار راهبردی روسیه نیز ناموفق عمل کرده است. و به نظر می‌رسد ادامه‌ی راه، تجربه‌ی بوش را در زمان بسیار کوتاه‌تری برای ترامپ پدیدار خواهد کرد.